کد مطلب:37946 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:15

گنجینه پرسمان » اهل بيت

آيا جهاد بر زن مستحب است، اگر مستحب است، چرا امام حسين(ع) با اين كه ضرورت و نياز شديد بود، به زنان در كربلا اجازه جهاد نداد؟

جهاد بر دو قسم است: ابتدايي و دفاعي.

جهاد ابتدايي بر افرادي كه داراي شرايطي باشند واجب است.

اين نوع جهاد بر كودكان، زنان، پيران و بيماران واجب نيست، ولي در جهاد دفاعي هر كس كه توان دفاع كردن داشته باشد، بايد دفاع كند. اگر توان دفاع از ديگران راداشته باشد، بايد از خود و از ديگران دفاع كند. اگر توان دفاع از ديگران را نداشته باشد، بايد از خود دفاع كند. وجوب جهاد دفاعي عقلي است، يعني عقل حكم ميكند كه دفاع واجب است.

جنگ و مبارزه در كربلا ظاهراً از نوع جهاد ابتدايي نبود، بلكه جهاد دفاعي بود. درست است كه در جهاد دفاعي زنان اگر توان داشتند ميبايست از امام حسين(ع) و از خود دفاع ميكردند. اما اين در صورتي است كه دفاع زنان بتواند مثمر ثمر باشد. در كربلا اوّلاً تا زماني كه مردان بودند، اجازه نميدادند كه زنانشان به ميدان بروند. بعد از شهادت مردان، تعداد اندك زنان هيچ كاري از پيش نميبردند. ثانياً در همان ابتدا نيز تعداد اندك زنان كه شايد به ده نفر هم نميرسيد، كاري از پيش نميبردند و شهادت و كشته شدن آنها نتيجه و سود عملي نداشت و هيچ تغييري در نتيجه مبارزه ايجاد نميكرد. از طرف ديگر با توجه به وقايع پس از عاشورا، پي ميبريم كه امام حسين(ع) براي زنان و فرزندان نقش ويژه و بسيار با اهميتي در نظر گرفته بود. و عملاً نقش بسيار مهمّي بعد از عاشورا به عهده گرفتند كه بسيار مهمتر از كشته شدن در عاشورا بود، در حالي كه هيچ فايده و سودي در تغيير روند جنگ و جهاد نداشتند.

اينان پيام آوران كربلا و مبيّن اهداف امام حسين(ع) بودند. آنان گرچه مظلوم بودند و رنجها و شكنجهها ديدند، امّا توانستند پيام خون شهداي كربلا را به عالم برسانند. بنابراين براي زنان و بچههاي امام حسين(ع) اين وظيفه مهمتر از كشته شدن در ركاب حضرت بود. در مقام تزاحم بين خوب و خوبتر، يا بين مهم ومهمتر، بايد مهمتر و خوبتر را انتخاب و بدان عمل كرد. اگر زنان و بچهها همه كشته ميشدند، چيزي از قيام عاشورا باقي نميماند، همان طور كه با تبليغات گسترده بني اميه آنان را خارجي و بي دين قلمداد نمودند و به مردم اين طور وانمود كردند و زمينه حمله ددمنشانه به آنان را فراهم كردند، همين طور بعد از آن با تبليغات گسترده، اصل واقعه را انكار ميكردند يا آنان راتعدادي خرابكار و بي دين معرفي مينمودند، در نتيجه نامي از امام حسين و از هدفهاي والاي او باقي نميگذاشتند.